27 sep Linda: “Interpretatie? Misschien. Belangrijker is: helend.”

Eén van de belangrijkste dingen in mijn werk vind ik dat het oprecht moet zijn. Wat ben je aan het doen als therapeut? Waarom zou deze of die interventie helend kunnen zijn voor een cliënt? Wat werkt?

Ik kijk er zo naar: wat je met elkaar aan gaat, als therapeut en cliënt, moet ‘kloppen’. Ik moet er contact mee kunnen krijgen en de cliënt ook. Wordt het zweverig en teveel ‘in het hoofd’ dan raak ik ‘lost’ en haak ik af. Dan voelt het niet oprecht en zoek ik waar er weer een gezamenlijke bodem is. Zo heb ik altijd gewerkt, met beide benen op de grond. Wat is dat een een uitdaging als je met dieren werkt! Ze praten niet. Ze laten je voelen. Als je dat toestaat tenminste. En er zijn momenten dat je het gewoon even niet weet.

En daar wordt het ‘tricky’. Want als je als therapeut het ‘niet weten’ niet aan kunt, dan ga je invullen. Omdat je iemand wilt helpen. Omdat je denkt te weten wat goed voor iemand is en je wilt leveren, omdat je toch betaald krijgt voor wat je doet. Of gewoon omdat je niet goed tegen stilte, of de pijn van een ander kan, vanuit je eigen patroon als therapeut. Het kan van alles zijn waardoor het lastig is om ‘niet weten’ te verduren.

valkuil

Dit is een valkuil voor elke therapeut: cliënten kunnen je verleiden om met hen binnen hun bestaande patroon, hun veilige comfort-zone te blijven. Om niet teveel geconfronteerd te hoeven worden met wat er gezien moet worden. Want echt kijken, dat kan pijn doen. Liever houden we het mooi, bijzonder en netjes. De ‘ohs en ahs’ zijn niet van de lucht als het gaat om paardencoaching. Het is ook prachtig. Ik vind het een uitdaging om echt te kijken naar wat er gebeurt. Zonder in te vullen, te projecteren, te bevestigen wat al bekend was, of, erger, altijd een illusie geweest is.

Het niet-weten verduren is soms lastig. De stilte, het niet-weten en de bijbehorende emoties verduren, totdat er weer iets ‘aanhaakt’: ha, dit gebeurt er. Wat mij betreft: ik heb geen keus als ik oprecht wil zijn en zowel mijn cliënt, mijn paard en mijzelf serieus wil nemen.

Tijdens mijn onderzoek naar het werken met paarden begeleidde ik de opstelling van Linda. Ik had met de groep van te voren gedeeld dat ik me ten doel stel om niet te interpreteren maar de bewegingen te willen volgen. En dat deden we. We volgden de bewegingen.

Linda over deze opstelling:

“Een familieopstelling met paarden? Ik had geen idee wat ik daar van moest verwachten. Maar in de paddock staan met Petra, het paard en de andere deelnemers, was direct een bijzondere ervaring. Paard Fleurine pikte haarfijn energie en emoties op, en spiegelde alles. Petra stelde af en toe een verdiepende vraag zonder al te veel te sturen. Het paard gaf ondertussen signalen, door opvallende posities in te nemen en op momenten van inzicht, contact te maken. Is dat interpretatie? Misschien. Maar belangrijker is: de ervaring werkte voor mij heel verhelderend en helend. Aan het einde van de sessie kwam het paard dwars voor me staan, blokkeerde met haar grote glanzende flank totaal het zicht op mijn ‘ouders’ en leek me daarna zachtjes aan te sporen de andere kant op te lopen. Alsof het wilde zeggen: “dit is klaar en ga nu maar de andere kant op”. Een indrukwekkend moment dat mij zeker zal helpen om het verdriet van het verleden los te laten, me om te draaien en me op de toekomst te richten. Ik heb de sessie dan ook ervaren als indrukwekkend, krachtig en effectief.”

Mooie recensie en ik ben blij met het resultaat. De opstelling voelde tijdloos en het verliep als in een flow. Ik had van het begin tot het einde het gevoel ‘in contact’ te zijn met wat er gebeurde. De gezichtsuitdrukkingen en de spanning en ontspanning in het lijf van mijn paard correspondeerden met Linda’s innerlijke stappen. Linda geeft aan dat het paard haar de weg wees en koppelt er zelfs een zinnetje aan vast, alsof het paard dat zou zeggen, kon het spreken. Ze legt de vraag of het interpretatie is of niet, naast zich neer. Het paard gaf haar steun en de stappen die Linda maakte voelde als vanzelfsprekend. Het roept bij mij de vraag op of ik me niet te ‘groot’ maak om hier vragen bij te stellen. Het klopte aan alle kanten.

Dankjewel Linda, voor je verhaal. Voor mij ook weer een stapje verder op mijn leerweg in het werken met mensen en paarden.

Petra